Throrgar de dwerg slaat met zijn hamer op het aambeeld, en de vonken vliegen van het vuurrode zwaard. Hij draait het om, en tikt een paar keer met zijn hamer op het aambeeld. Het ritme van de hamer heeft hij goed te pakken. Hij slaat doelgericht op het rode gedeelte van het zwaard, en hij hamert, en hij vervormt langzaam het metaal naar de juiste vorm.

Terwijl het zweet over zijn harige armen op de grond valt denkt hij na. De eer van zijn familie is iets wat hem altijd al heeft gestuurd omwille van het smeedwerk zo goed mogelijk te krijgen. Uiteindelijk, na drie uren zwoegen en slaan en vervormen, doopt hij het zwaard in een laag olie die het materiaal zal beschermen. Hij loopt naar de muur waar al zijn gereedschap op een toonbank ligt. Daar plaatst hij zijn handschoenen.

Hij loopt de trappen omhoog, en terwijl hij verder de trap op loopt denkt hij aan zijn vakmanschapslimiet nu en over de toekomst. De afgelopen dagen had hij veel moeite met het zwaard waar hij vandaag weer aan heeft gewerkt. Het materiaal was lastiger dan het ijzer waarmee hij ooit werkte, en moeilijker dan het brons, en taaier dan het staal waar hij zijn eerste zwaarden mee smeedde. Toch was hij tevreden over deze dag. Hij volgt de trap omhoog, en slaat linksaf, en dan rechts, en weer links, totdat hij zijn huis bereikt. Zijn vrouw ziet hij in het raam zonder glas in de rotsen formatie.

‘Hallo, lief,’ zegt hij.

‘Hai,’ zegt zijn vrouw terwijl ze de vaat schoon maakt, ‘hoe was het vandaag?’

‘Stukken beter, Whelda. De laatste paar dagen was het knap lastig, maar vandaag heb ik het materiaal beter dan ooit tevoren onder controle gehad. Het was lastig, en mentor Gamlagi stond veel naast mij, en hij bood mij veel tips aan. Dat hielp ook veel.’

‘Wat fijn zeg.’

Het licht dat van buiten naar binnen de dwergenhal groeide langzaam tot een puntje. De sluier van de avond viel op de stad van de Dwergen.

‘Gelukkig zijn we veilig en leven we niet meer roekeloos buiten de stad. Dat waren onzekere tijden,’ zegt Whelda.

‘Inderdaad. Dat is maar achter ons. Ook al is het leven niet makkelijk binnen de stad, en zijn er hier ook onzekerheden, maar we kunnen tenminste gerust slapen. Want er zijn wachters die ons beschermen. Ik ga even liggen, ik kom zo bij je. Het is fijn om thuis te zijn.’

De avond is genaderd en al het licht in de stad komt nu alleen van fakkels en haarden uit de dwerghuizen. Throrgar staat op uit zijn bed, en hij strompelt naar de keuken, en zijn ogen zijn alleen gericht op het bier dat voor het grijpen staat. Hij neemt een grote slok, en hij grijpt het pintglas, en hij neemt het mee naar de tafel. Hij gaat zitten. Daar drinkt hij het pint glas leeg en valt weer in slaap.

Uren later, het is middernacht, en de wachters lopen voorbij de dwerghuizen in de straat van Throrgar. Ze dragen fakkels met zich mee, en het licht van de fakkels schijnt door het voorraam, en het verlicht de woonkamer van Throrgars huis. Hij wordt ervan wakker en staat op. Hij strompelt naar de keuken. Wat zullen we nou krijgen. Wachters komen niet zo laat ’s avonds langs deze buurt. Toch? Hij wrijft in zijn ogen en kijkt voorzichtig door het voorraam naar buiten. Daar ziet hij dat de wachters inderdaad over straat lopen. Op een gegeven moment versnellen ze zich en rennen ze de straat uit. Wat was dat? Throrgar loopt naar de voordeur en stapt naar buiten. Hij kijkt de straat na waar het licht van de fakkels van de wachters langzaam verdwijnt. Hij keert naar binnen, en hij gaat liggen, en hij sluit zijn ogen, en langzaam valt hij in slaap.

De volgende ochtend wordt hij wakker van Whelda haar gezang. Ze zingt namelijk naar de berg waarin ze wonen. Het voelt voor haar als een goede tijdsbesteding en eer betuig voor de berg. Throrgar kan er ook van genieten, aangezien het een glimlach doet verschijnen op zijn gezicht. Dank u, Rantora. De gift die u hebt gegeven aan mijn Whelda is een puur genot.

Zijn voeten strekt hij maximaal uit, en hij staat op en neemt als eerst een flink ontbijt voordat hij verder gaat met zijn dag. De dag begint.